عمر یست دوانم پی سودای تو ای دوست

دل می برد آن دیده ی شهلا ی تو ای دوست

کی روزی ما میشود آن لعل لبانت

من مشتری ام بر لب حمرای تو ای دوست

دلباخته و کشته ی آن ناز و ادایت

مبهوتم از آن صورت زیبای تو ای دوست

گفتی ببر از غیر بریدم سخنی نیست

جان را رمقی نیست ز غوغای تو ای دوست

تصویر رخت نقش خیال من مسکین

در دل نبود غیر تمنای تو ای دوست

با روز چنان رابطه ای خوب ندارم

من منتظرم بر شب و رویای تو ای دوست

با باد صبا راز دل خویش بگفتم
در حسرت دیدارم و شیدای تو ای دوست

                                                                 دیوان ابوسعید نیازی هشترودی

کفرهمراه حرکت  تبدیل به اسلام می شود ،مانند:سلمان

اسلام مَنهای  حرکت تبدیل به کفر می شود،مانند:زبیر

استاد می گفت:ارزش تو به اندازه آن چیزی است که در تو اثر می گذارد.

یعنی نگاه کن به آن چه تو را شاد یا غمگین می کند ارزش تو قدر همان چیز است بزرگ و با ارزش یا حقیر وکوچک.

او مي گفت:دل آدمي از تمامي هستي بزرگ تر است! و به همين دليل تكرار وتنوع ها هم راضي اش نمي كند

 و هر روز در فكر شكستن بت هاي ديروزش است.

ای مشتری بی بدل قصر صداقت

ای لذت و شیرینی پنهان عبادت

بلبل به هوای گل روی تو بخواند

بر گلشن پژمرده توئی عطر طراوت

از هیبت نامت قلم آواره ی دست است

آواره ی دهرند لنیمان ز حسادت

جان در رهت ارزانی و خون در غلیان است

مجنون تو گشتن بودم عین سعادت

مپسند که غیر تو کسی را بپسندم

لطفی ز حضورت بشود کسب شرافت

شایسته ی ما نیست در غیر تو رفتن

از ما قدمی و ز تو امید عنایت

تا کی ز تو محروم و به دنبال سرابیم
عمریست که نام تو بود ذکر جماعت

                                                                   دیوان ابوسعید نیازی هشترودی

خودت را به کمتر از خودت نفروش

استا علی صفایی حائری(رحمة الله علیه)

اندیشه در استمرار انسان ،خروج از مسیر حبس و ورود در مسیر رشد می باشد.

دوستی می گفت: روزی به منزلشان  رفتم.مثل همیشه خودش در را باز کرد.گفتم:کاری ندارم. منزل هم نمی آیم. فقط می خواستم شما را ببینم.

گفت:ای کاش دیدارت یادی از خداوتوشه ای از ذکر اوبرایت داشته باشد. می گفت:نباید خودت یاآدم ها ویا دنیارا

بت کنی. باید خدارادردل ها بزرگ کنی که راه بیفتند:«وربک فکبر»

از مشهور آسمان ص۲۴

عجب صبری خدا دارد

عجب صبري خدا دارد …. اگر من جاي او بودم

همان يك لحظه اول ….  كه اول ظلم مي ديدم از مخلوق بي وجدان،جهان را با همه زيبايي و زشتي ، به روي يكدگر ويرانه مي كردم .

عجب صبري خدا دارد ….  اگر من جاي او بودم

اگر در همسايگي صدها گرسنه ….  چند بزمي گرم عيش و نوش مي ديدم، نخستين نعره مستانه را خاموش آندم بر لب پيمانه وا مي كردم .

عجب صبري خدا دارد ….  اگر من جاي او بودم ….

كه مي ديدم يكي عريان و لرزان ، ديگري پوشيده است صد جامه رنگين، زمين و آسمان را واژگون مستانه مي كردم .

عجب صبري خدا دارد ….  اگر من جاي او بودم

نه طاعت مي پذيرفتم ….  نه گوش از جهر استغفار اين بيدادگرها تيز كرده،پاره ، پاره در كف زاهد نمايان ، سجده صد دانه مي كردم .

عجب صبري خدا دارد ….  اگر من جاي او بودم

براي خاطر تنها يكي مجنون صحراگرد بي سامان،هزاران ليلي ناز آفرين را كو به كو آواره و ديوانه مي كردم .

عجب صبري خدا دارد ….  اگر من جاي او بودم

به گرد شمع سوزان ، دل عشاق سرگردان ….،سراپاي وجود بي وفا معشوق را پروانه مي كردم .

عجب صبري خدا دارد ….  اگر من جاي او بودم

به عرش كبريائي ، با همه صبر خدايي ….  تا كه مي ديدم عزيز نابه جايي ، ناز بر يك ناروا گرديده و خواري

 فروشد گردش اين چرخ را ، واژگون بي صبرانه مي كردم .

عجب صبري خدا دارد ….  اگر من جاي او بودم

كه مي ديدم مشوش عارف و عامي زبرق فتنه اين علم عالم سوز مردم كش

به جز انديشه عشق و وفا معدوم هر فكري در اين دنياي پر افسانه مي كردم .

عجب صبري خدا دارد ….  چرا من جاي او باشم ، همين بهتر كه خود جاي خود بنشسته و تاب تماشاي تمام زشتكاريهاي اين مخلوق بي وجدان را دارد !

وگرنه من جاي او چو بودم ،

يك نفس كي عادلانه سازشي با جاهل و فرزانه مي كردم !

عجب صبري خدا دارد …:::::::… عجب صبري خدا دارد